غـم، از غـم صدای شـمـا گریه می‌کند            سـر روی شـانه های شما گریه می‌کند

شب که پناه می‌بری از بی کسی به چاه            مهـتـاب پـا به پـای شـما گـریه می‌کـند

کوفه مدینه نیست! ولی کوچه، کوچه است            هـر وصلـۀ عـبـای شـما گـریه می‌کـند

یک کـیـسۀ قـدیـمی نـان و رطب مدام            دنـبـال ردّ پــای شـمـا گـریـه مـی‌کـنـد

مهمانی آمدی، کـمی از شیـر هم بخور            ظـرف نـمـک برای شمـا گریه می‌کند

دستم به دامنت، نـرو بـدبخـت می‌شود            پشت سـرت گـدای شما گـریه می‌کـند

از داغ مـویِ سوخـتـۀ پشت در، هـنوز            گـیـسوی بـی حـنـای شما گریه می‌کند